Opinie, Joop Wikkerink, 14 augustus 2022
| Actievoeren: doel en middelen “Je kunt wel in een weiland gaan staan en “boe roepen”, maar dat helpt niet”, zei Agractie-voorman Erik Luiten tijdens de AFM-uitzending “In Gesprek” afgelopen woensdag. Dat gesprek was op initiatief van de PP-fractie en fractielid Bert Weevers tot stand gekomen. Het is volgens ons bijzonder belangrijk om juist ook op lokaal niveau het gesprek aan te gaan over de noodzakelijke transformatie in de landbouw. Noodzakelijk om te zoeken naar duurzame oplossingen. En dat is niet doorgaan op de weg van verdere schaalvergroting en uitputting van de natuur en grondstoffen. Dat gesprek liet wel grote verschillen van inzicht zien, maar aan het eind gloorde er toch iets van bereidheid tot nadenken over alternatieven (kruidenrijkgrasland in plaats van raaigras). Dus bij deze de oproep om verder met elkaar in gesprek te gaan en te blijven en van onder op de transformatie in gang te zetten. Dus zoeken naar oplossingen zonder de noodzakelijke herstelmaatregelen voor de natuur te blokkeren. Acties Als we de weg van gezamenlijk overleg op willen dan zal ook bij boeren-actievoerders langzamerhand het besef moet doordringen dat, wil er draagvlak in de samenleving voor zo’n gesprek over transformatie blijven bestaan, hun actiemethoden moeten veranderen. Ook de organisaties als LTO, Agractie en FDF hebben daar duidelijk een rol is. Zij verschuilen zich nu nog te veel achter het feit dat de wetsovertreders “autonome app-groepjes” zijn, waar zij geen vat op hebben. Maar ze lopen over van begrip. Luiten keurt “persoonlijk” bezoekjes aan ministers af, maar neemt geen afstand als organisatie en vergoelijkt in het taalgebruik de wetsovertredingen of draait er omheen. Die houding moet stoppen. Want die gaat natuurlijk zich op de korte of lange termijn tegen hen (en ook de veranderingsgezinde boeren) keren. Wat zeker niet mag gebeuren is dat -ook landelijk- democratisch vastgestelde regels niet uitgevoerd worden onder de dreiging van illegale acties. Recht van demonstratie Ook voor mij is de vrijheid van meningsuiting en de demonstratievrijheid een van de belangrijkste verworvenheden van onze democratie. Klimaat-activisten, vredesdemonstranten, ijveraars voor gelijke rechten zoeken vaak originele en spectaculaire methoden om de aandacht te vestigen op hun punten. Denk aan de massale anti-kernwapendemonstraties in de 80’er jaren, blokkades van kernenergiecentrales in Borsele, Dodewaard en Kalkar, klimaatdemonstraties en spectaculaire acties van o.m. Greenpeace. Vaak leidden die tot gefronste wenkbrauwen en irritaties (gek genoeg vaak bij mensen die nu illegale boerenacties goedpraten). Of tot groteske kritiek bij rechtse media en politieke partijen, die zich nu als pro-boer profileren. Maar uiteindelijk bepaalt de rechter wat wel of niet binnen de wet valt en blijft. Plus dat je als actievoerder ook goed moet stilstaan bij de duur en het effect van je acties. Dus wat je wilt duidelijk maken wordt vaak gekleurd door hòe je dat doet: “the medium is the message”. |
 |
Omgekeerde vlaggen Veel mensen hebben het nu wel een beetje gehad met die omgekeerde vlaggen. Het zou de ophangers sieren dat ze die dingen een keer weg zouden halen van de openbare wegen. Het enige wettelijke argument tegen is dat de dundoeken het verkeer in gevaar zouden kunnen brengen en vooral dat het verboden is om zonder toestemming dingen te bevestigen aan eigendommen van anderen. Vandaar dat ik er in elk geval voor ben om zodra er omgekeerde vlaggen aan gemeentelijke eigendommen komen te hangen waarvoor geen toestemming is verleend (en die zal er ook niet komen) ze meteen op kosten van de ophangers (als die al te traceren zijn) weggehaald worden. Provincies en Rijkswaterstaat zijn verantwoordelijk voor hun eigen eigendommen. Maar er is meer Naast de wat formele en wettelijke argumenten om een keer te stoppen met de omgekeerde vlaggen is er ook nog een morele overweging. Er zijn mensen voor wie de nationale driekleur van grote betekenis is. Vooral in kringen van veteranen is er veel moeite met het in hun ogen “ontheiligen” van de Nederlandse vlag. Als college kregen we daar ook een brief over van een inwoner, die ik hieronder met toestemming publiceer. We streven naar een inclusieve samenleving als gemeente. We proberen in ons beleid respect te tonen voor diversiteit en “anders” denkenden. We houden ons democratisch recht van vrijheid van meningsuiting en recht op demonstratie hoog, voor iedereen, voor alle groepen. Maar dan vooral met respect. Met oog voor andermans gevoelens. Je mag misschien alles zeggen, maar dat hoef je nog niet te doen als het anderen kwetst. Je mag misschien wel alle wettelijk niet verboden middelen aangrijpen om te demonstreren, maar dat hoef je nog niet te doen als je daarmee anderen beledigt. Acties en demonstraties moeten om de argumenten en de inhoud gaan. |
 |
| Gebaar van respect? Een speciale groep die waarde hecht aan de Nederlandse driekleur is de groep die verbonden was met Nederlands-Indië. Op maandag 15 augustus worden de slachtoffers van de Japanse bezetting van Nederlands-Indië herdacht. Hoe je ook denkt over de dubieuze rol van Nederland voor, tijdens en na die bezetting, er zijn duizenden doden en gewonden gevallen als slachtoffer van niets ontziende terreur. Als voor de groep overlevenden en nabestaanden de Nederlandse vlag een belangrijke troost in hun verlies is, kun je daar ook als actievoerder respect voor tonen. Vanuit dat respect past het dan niet deze vlag als demonstratiemiddel voor eigen politieke doeleinden in te zetten. Hoewel het –dat moet ik vanuit actievoerders-oogpunt toegeven- een ijzersterke aandachtstrekker is. Maar het is ook ijzersterk om te zeggen: dit heeft z’n aandachtswaarde gehad, nu ruimen we de vlaggen ook weer op. Wat zou het mooi zijn als de mensen die de vlaggen hebben opgehangen deze op 15 augustus ook weer zouden weghalen. En als de hard-liners daar niet toe bereid zijn dat dan officiële boerenorganisaties als LTO-Nederland deze taak op zich zouden nemen. Of gewoon een groep welwillende boeren die respect tonen voor gevoelens van hun mede-burgers. Tenslotte Demonstreren voor je zaak is een onvervreemdbaar recht. De aandacht die de boeren vragen voor hun zorgen is ook terecht. Net zoals de aandacht die miljoenen klimaat-activisten over de hele wereld vragen voor de gevaren die onze aarde loopt, o.a. door de huidige manier van landbouw. Het is de taak van de politiek om hier – na afweging van alle belangen – besluiten over te nemen en wetten over te maken. Dat moet zonder last en ruggenspraak. Na overleg. Zonder de dreiging van brandende hooibalen, trekkerblokkades en bezoekjes-aan-huis. Wat mij betreft is er ook voor de lokale politiek een belangrijke taak weggelegd om in gesprek te gaan over de zeer noodzakelijke verandering en aanpassing van de huidge landbouw. Als PP dragen we daar aan bij door o.a. gesprekrondes, excursies en voorstellen voor nieuw beleid in de gemeenteraad. Als wethouder probeer ik de sociale gevolgen te verminderen en de bestaanszekerheid te garanderen. Hieronder de brief van Hennie Vonk uit Dinxperlo waarin zij motiveert waarom de vlaggen weggehaald moeten worden. |
 |