De Pride-maand of Pride Month is in de Verenigde Staten een themamaand waarin speciaal aandacht wordt besteed aan de positie, emancipatie en acceptatie van homoseksuele mannen, lesbische vrouwen, biseksuelen, transgenders en andere mensen van de lhbtq+ gemeenschap. (Wikipedia).
Wij waren in die periode in de VS en waren getuige van diverse activiteiten o.a. in Cape Codd en Rockland (Maine). Ook kwamen we langs de Stonewall Bar waar in 1969 de politie een inval deed in een homo-bar en dat gezien wordt als het begin van de de emancipatiestrijd van de lhbtq+gemeenschap.
Ook in Nederland en de Achterhoek werd hier aandacht aan besteed in de periode 1-30 juni. O.a. een kerkdienst in Aalten en op 30 juni een afsluiting in de Radstake, georganiseerd en gesteund door de gemeente Oude IJsselstreek. Ik publiceerde een paar keer wat foto’s en verslagjes van deze gebeurtenissen. Dat leverde nog wel eens negatieve commentaren op. Jammer, want zo’n pride-maand is een prima middel in de strijd tegen discriminatie van mensen met een lhbtq+-achtergrond.
Op 30 juni kreeg Michiel Wopereis het eerste Achterhoekse regenboog lintje. Als grote gangmaker van de Achterhoekse Pride week. Michiel ook bekend als Mary Miracle dragqueen hield een mooie dank-toespraak waarin hij uitlegde waarom pride nog altijd nodig is. Ik vroeg hem of ik de tekst mocht doorgeven. Dat mocht.
foto: links Michiel Wopereis
Dankwoord regenbooglintje door Michiel Wopereis:
“ Nou daar sta je dan, vier jaar later nadat je begonnen bent met de Achterhoek Pride. Het allereerste regenbooglintje ontvangen… wat een eer! Uiteraard ben ik enorm dankbaar voor het ontvangen van dit lintje. De Achterhoek Pride is er niet vanzelf gekomen en ik heb het zeker niet alleen gedaan. Daar kom ik op het einde van mijn dankwoordje nog op terug. Want, eigenlijk wil ik jullie graag even meenemen in drie vragen die ik nog regelmatig krijg.
A. Waarom is die pride nou eigenlijk nodig?
B. Waarom is er geen hetero-pride?
C. Waarom wordt het zo door onze strot geduwd?
De antwoorden op deze vragen zijn voor veel van de aanwezigen bekend en gesneden koek. Maar voor het grote gros is hier nog veel onduidelijkheid over en vragen mensen zich dit oprecht af. Daarom wil ik er heel even bij stil staan.
A. Waarom is die pride nou eigenlijk nodig? Deze vraag krijg ik het meest. Het meest voor de hand liggende antwoord en het eerste wat ik vaak zeg is: zolang er nog steeds mensen zijn die niet zichzelf kunnen zijn, zal pride nodig blijven. Deze zin vat veel samen maar dekt natuurlijk niet de hele lading. Pride is nodig omdat het meer is dan alleen een feest of een optocht: het is een statement, een herdenking, en een viering van diversiteit. Pride is nog steeds nodig omdat:
1. Tegen discriminatie en geweld: regenboogpersonen worden wereldwijd nog steeds geconfronteerd met discriminatie, uitsluiting, pesterijen, en geweld – soms zelfs in landen waar gelijke rechten wettelijk bestaan. Pride maakt deze ongelijkheden zichtbaar en roept op tot verandering.
2. Zichtbaarheid en representatie: zien dat je niet alleen bent, dat jouw identiteit bestaat en erkend wordt, is krachtig. Pride biedt een platform voor mensen om zichzelf te laten zien zoals ze zijn – zonder angst of schaamte.
3. Herdenking van strijd en geschiedenis: Pride vindt z’n oorsprong in protesten, zoals de Stonewall-rellen van 1969 in New York. Die geschiedenis herdenken we nog steeds. Pride herinnert ons eraan dat de rechten die nu bestaan, bevochten zijn – en dat de strijd nog niet overal gestreden is.
4. Viering van identiteit en liefde: Pride gaat ook over vreugde, vrijheid en liefde. Het is een moment om trots te zijn op wie je bent, om diversiteit te vieren en om te laten zien dat iedereen erbij hoort. 5. Ondersteuning voor jongeren en kwetsbare groepen: voor veel jongeren die worstelen met hun identiteit of uit de kast komen, kan Pride een levenslijn zijn. Het geeft hoop, gemeenschap en het gevoel dat ze niet alleen zijn. Als iedereen écht gelijk en veilig zou kunnen leven, zou Pride misschien minder hard nodig zijn. Maar tot die tijd blijft het een krachtig, noodzakelijk en waardevol moment van zichtbaarheid, solidariteit en trots.
Achterhoek Pride is nodig omdat ook hier in onze regio niet iedereen zich altijd veilig en vrij voelt om zichzelf te zijn. Het laat zien dat er ook regenboogmensen bestaan in de Achterhoek, dat ze hier leven en trots mogen zijn. Pride in de Achterhoek draait om zichtbaarheid, acceptatie en verbondenheid, juist op plekken waar diversiteit niet altijd vanzelfsprekend is. We herdenken de strijd die eraan voorafging, maar vieren ook met trots wie we zijn. Want ook in de Achterhoek zeggen we: je mag er zijn, precies zoals je bent. Wees trots IN de Achterhoek. En geldt dit dan alleen voor regenboogmensen? Nee, ook voor hetero’s. En dat brengt mij bij mijn volgende vraag.
B. Waarom is er geen hetero-pride? Zoals ik net al zei: de Achterhoek Pride is er ook voor hetero’s. Voor iedereen die bezig is met diens identiteit! Dat begint al in de ochtend als je voor de spiegel staat en denkt: ‘hmm kan ik dit wel aan vandaag, wat zal men hier van vinden?’. Maar de vraag voor een specifieke hetero-pride vind ik altijd een beetje raar en kortzichtig. Want… – Elke dag is er een hetero pride, onze maatschappij is namelijk hetero normatief. – Hetero zijn is nooit illegaal of strafbaar geweest. – Niemand is ooit gediscrimineerd of afgestoten omdat die hetero is. – Niemand is ooit nog naar de gevangenis gegaan of ter dood veroordeeld omdat die hetero is. – Niemand hoeft uit de kast te komen als hetero. – Niemand protesteert tegen hetero huwelijken zoals gebeurt in de bible belt. – Er bestaat niet zoiets als hetero-genezing. – Hetero’s kunnen zorgeloos elkaars hand vast houden op straat. – Niemand vraagt of hetero zijn maar een fase is. – Niemand out hetero kids ongevraagd. – Geschiedenis over hetero’s is nooit gewist geweest. Maar voor iemand die anders geaard is, kunnen de net genoemde redenen gelden. Daarom dus.
C. En waarom wordt dit alles dan zo door onze strot geduwd? Is een veelvoorkomende vraag. Voor die mensen is het misschien veel, maar voor anderen is het een kwestie van bestaansrecht. Zichtbaarheid voelt voor sommigen als ’te veel’, maar voor regenboogmensen is het vaak de enige manier om zich veilig en gezien te voelen. En ‘door de strot geduwd?’ Je hoeft het niet te eten hè, het is geen regenboogworst! En ik zeg maar zo: ik vraag je niet of je meedoet aan een regenboogpolonaise, alleen of je de deur open laat voor wie anders geaard is.
Nou… om af te sluiten wil ik dan toch even een paar mensen in het bijzonder noemen die ik enorm dankbaar ben. – Allereerst de klankbordgroep regenbooggemeentes Oost Gelre en Winterswijk, en dan specifiek Carry de Vries en Nicole Rouwmaat, voor het boosten van de Achterhoek Pride vanaf het begin. – Zoals ik in het begin al zei: ik heb het absoluut niet alleen gedaan, zonder deze mensen was het echt allemaal niet gelukt. – Werkgroep geef Oude IJsselstreek kleur voor dit geweldige initiatief en eer die ik mag ontvangen. – Alle mensen, vrijwilligers, betrokkenen die de Achterhoek Pride maken tot wat het nu is. – Mijn familie, vrienden en kennissen voor hun geweldige steun. – En als laatste mijn lieve man Arjen, voor al zijn steun en gemiste vrije tijd van ons samen. Dank jullie wel ”
–