Een indringende theatervoorstelling op woensdagavond voor een vol Amphion met bestuurders, beleidsmensen, managers uit de zorg en drie wethouders. Theater is een sterk middel om het publiek te doordringen van de ernst van de zaak. In dit geval ging het over een dementerende vader in een verzorgingshuis met een (enige) dochter die de wereld over reisde en weinig bezoektijd of mantelzorg-tijd had. Veel onbegrepen gedrag van de zijde van de “patiënt”, haastige verpleegkundigen, een ontroerende rol van een leerling-verpleegkundige die een band opbouwde met de “patiënt” (niet toevallig gekozen voor een zwarte actrice), een overijverige “innovatieve” zorgmanager en een cynische maar ook wel de feiten kennende beleidsambtenaar uit Den Haag. Iedereen was er stil van, hier en daar wat gesnif. Want ja: het kwam toch wel dichtbij hoe onmogelijk soms het werk is van onze “helden in de zorg”. Toenemende dementie (van 400 naar 900.000). arbeidstekorten (nu al 67.000 in thuiszorg, en verzorging/verpleging) en onmachtige mantelzorgers. Natuurlijk ging de patiënt dood en natuurlijk voelde iedereen zich schuldig. Het is niet jouw schuld! Was de boodschap aan de verzorgenden. In de “discussie na afloop” toch ook weer de bekende oplossingen: mantelzorgweek bij organisaties, inschakeling “sociale basis”, hofjes en andere collectieve woonvormen, hier en daar wat innovatieve middelen (alarmering). Maar het grote vraagstuk blijft: hoe pakken wij als samenleving deze zorg-opgave op (en dan niet alleen door mantelzorger of anderen die er “toevallig” mee te maken krijgen)? Goed dat de discussies gevoerd worden. Oplossingen zijn er nog maar deels.
Joop